"Συγγνώμη κύριε Μπέκετ" –έκλεισα μια εβδομάδα απο τοτε που ειδα το θεατρικο αριστούργημα της Σοφιας Φιλιππιδου,καθε μερα με τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο και τοσα πολλα να γράψω και μετα σεντονι. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία μεσα σε μια παράσταση ,ρατσισμος, οιδιπόδεια συμπλέγματα που κανουν τους αντρες ευνουχισμένους απο την μητρική αγαπη,η φιλία το σημαντικότερο πραγμα μαζι με την αγαπη,δεν λειπει τιποτα. Ενα μπρος πισω στο χρονο,απο το παλιο καλο θέατρο στο σύγχρονο κατηγορώ της καθημερινότητας. Ειναι ενα εργο που θα παραμείνει στον χρονο και αυτος που θα θελήσει να το δουλέψει μπορεί απο παιδικο θέατρο μέχρι ενα θεατρικο τεχνης οπως ειναι τωρα. Η κυρια Φιλιππιδου ειναι μπροστά σου στην σκηνη και ας ειναι πιο πισω αγρυπνη ωστε να πανε ολα τελειά μεχρι και την τελευταία λεπτομέρεια ,την βλέπεις στις εκφράσεις των ταλαντούχων ηθοποιών ,ακους την χροιά της φωνης της μεσα απο τα χείλη τους,νιωθεις την ηρεμία αλλα και την οργή της μαζι να ξεδιπλώνονται χωρις να χάσεις ουτε και...